W obrocie prawnym w kwestii znakowania żywności istnieje szereg odrębnych przepisów zarówno krajowych jaki wspólnotowych, które regulują kwestie etykietowania np. środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, żywności ekologicznej, suplementów diety czy żywności genetycznie modyfikowanej. Europejskie standardy obowiązujące w Polsce odnośnie znakowania produktów spożywczych są dokładnie określone w uzupełniających się aktach prawa krajowego między innymi w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych, rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007r. w sprawie znakowania środków spożywczych, czy w dyrektywie nr 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000r. w sprawie zbliżenia ustawodawstwa państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych. Znajomość wszystkich przepisów jest konieczna do prowadzenie działalności związanej z produkcją danych produktów spożywczych. Aby poprawnie tworzyć etykiety i komponować opakowania konieczne jest śledzenie nowo wprowadzanych przepisów oraz zmian, tak by móc wprowadzać konieczne korekty.

Co powinno znaleźć się na opakowaniu każdego produktu spożywc zego?

W pierwszej kolejności powinna rzucać się w oczy nazwa środka spożywczego. Na etykiecie muszą znaleźć się składniki występujące w środku spożywczym. Niezbędne będzie umieszczenie informacji odnośnie wszelkich alergenów, które nawet w śladowych ilości mogą występować w danym produkcie spożywczym. Jest to niezwykle istotne zwłaszcza dla osób cierpiących na alergię pokarmową, dla których spożycie alergenu mogłoby być niebezpieczne i stanowić zagrożenie dla życia bądź zdrowia . W widocznym miejscu powinna zostać umieszczona data minimalnej trwałości bądź termin przydatności do spożycia. Terminy to nie są jednoznaczne. Data minimalnej trwałości oznacza datę, do której prawidłowo przechowywany produkt zachowuje swoje właściwości, zwyczaj data jest poprzedzona określeniem „najlepiej spożyć przed..” lub „najlepiej spożyć przed końcem…”. Termin przydatności do spożycia odnosi się do produktów łatwo psujących się i nietrwałych mikrobiologiczny. Termin oznacza po jakim upływie środek traci przydatność do spożycia, a data ta jest poprzedzona sformułowaniem „należy spożyć do…”. Na opakowaniu powinien znaleźć się również opis odnośnie sposobu przygotowania lub zastosowania ponieważ brak informacji mógłby sprawdzić, że kupujący nie będą wiedzieli jak skorzystać z zakupionego dobra oraz jak przygotować daną potrawę przed zjedzeniem. Na etykiecie powinna być zaznaczona zawartość netto lub liczba sztuk w opakowaniu środka spożywczego oraz warunki przechowywania, zwłaszcza jeśli są one istotne do zachowania świeżości i przydatności do spożycia danego produktu. Na etykiecie powinny znaleźć się informacyjne dane identyfikujące osobą fizyczną prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wyprodukowała dobro lub środki spożywcze bądź wprowadziła ją do obrotu. Oprócz tego powinno zaznaczone być miejsce pochodzenia produktu, w przypadku gdy informacje mogłyby wprowadzić konsumenta w błąd. Na etykietach koniecznie powinna być zamieszczona informacja z oznaczeniem partii produkcyjnej, rozumianej jako określone ilości środka spożywczego, które zostały wyprodukowane przetworzone lub zapakowana w takich samych warunki. Może to być znacząco ważne, zwłaszcza w sytuacjach gdy okaże się, że dana partia jest wadliwa i należy będzie usunąć np. ze sklepu. Na etykiecie znajduje się również klasa jakości handlowej jeżeli została ustalona w przepisach lub inne grupy określające jakość. Umieszczenie tych wszystkich informacji sprawi, że zarówno klienci będą maksymalnie poinformowani, a kupując dany produkt dokładnie będą wiedzieć czego mają się spodziewać.

---

W poprawnym znakowaniu produktów spożywczych pomagają specjaliści z Kancelarii Prawnej Centrum Prawa Żywnościowego.